Geen camping in Zuid-Frankrijk of een B&B in Noord-Spanje, maar een woon- en werkavontuur in eigen land. Lex Vergnes vertrok drie jaar geleden met zijn gezin naar Vlieland. Sinds afgelopen zomer zijn ze weer terug in Bathmen. ”Het waren drie fantastische jaren, vol uitdagingen en leermomenten.”
In de zomer van 2015 vertrok de familie uit Bathmen voor onbepaalde tijd naar Vlieland. Het huis in Bathmen werd verkocht. De vijftienjarige zoon Max bleef op het vaste land, dochter Sarah van twaalf ging mee op avontuur. “We kochten een pandje uit 1900 midden in de Dorpstraat in het enige dorp op het eiland”, vertelt Lex. Vlieland is na Schiermonnikoog met 1149 inwoners de meest dunbevolkte gemeente van Nederland. “Sarah ging naar de Jutter, een vmbo-school met 35 leerlingen. Dat was even wennen.”
Eilandgevoel
“Het eilandgevoel, de natuur en de saamhorigheid maken het leven op Vlieland prachtig. Mijn ouders waren verknocht aan het eiland. Ze gingen er zelfs op huwelijksreis en ik moest van jongs af aan mee.” Toen Lex zijn vrouw Maudy in 1996 voor het eerst mee nam de Waddenzee over, was ook zij verkocht. “Jarenlang bezochten we het eiland twee à drie keer per jaar. Opeens ben je midden veertig en denk je; wat wil ik nou echt? Een verhuizing naar Vlieland stond al jaren op de bucketlist dus nu moest het er maar eens van komen. Ik wil later niet kunnen zeggen had ik maar…”
Van badgast naar eilander
Lex kent het eiland op zijn duimpje. Als badgast maar niet als eilander. Dat is een groot verschil. “Je transformeert niet in één keer van badgast naar eilander. Vlielanders zijn warm en ontvangen je met open armen maar kijken ook de kat uit de boom. Het is een hechte gemeenschap en daar wil je als nieuwe inwoner deel van uitmaken.” Om die transformatie op gang te zetten dook Lex de medezeggenschapsraad van de Jutter in. “Volgens velen stelden het niet veel voor; vier keer per jaar vergaderen, één keer per jaar barbecueën en vaak dronken worden. Prima deal dacht ik zo.” Zo makkelijk bleek het niet te zijn. “Het gemeentebestuur vormden ook het schoolbestuur en de onderwijsinspectie bestempelde de school als zwak. Binnen de kortste keren belande ik in de gemeenteraad voor een lokale partij. We woonden naast het gemeentehuis. Via de achterdeur, liep ik zo op mijn sokken, de kamer van de Burgemeester in. Zo gaat dat op Vlieland.”
Vuurtorenwachter
Lex duikt de politiek in, Sarah geniet van de vrijheid samen met haar 35 klasgenoten en Maudy start naast haar baan als assistent-verloskundige een succesvol schoonmaakbedrijf op het eiland. Badgasten waren ze al snel niet meer. “Ik voelde me pas een echte eilander toen ik gevraagd werd als assistent-vuurtorenwachter. “Onze overbuurman was de laatste vuurtorenwachter van de wadden. Nadat Verkeer en Waterstaat besloot om alle vuurtorens op de Waddeneilanden onbemand te laten, besloot mijn overbuurman om de vuurtoren te pachten. Hij stelde de vuurtoren open voor publiek, het is de meest drukbezochte attractie op het eiland. Iedere zondagmorgen klom ik als assistent de vuurtoren in en genoot keer op keer van het wisselende uitzicht.”
Terug aan wal
Het Vlielandavontuur klinkt als een succesverhaal maar toch woont de familie sinds afgelopen zomer weer in Bathmen. Tussen de koeien. Wat ging er mis? “Er ging niets mis. Het waren drie fantastische jaren, vol uitdagingen en leermomenten. Maar we hebben van te voren gezegd: Als één van ons twijfels krijgt, steken we de koppen bij elkaar en maken we een keuze. Ik moest voor mijn baan meerdere keren per week naar wal. Voor Maudy gold hetzelfde. We werden het heen en weer reizen zat. Sarah zou volgend jaar ook naar wal moeten voor studie. Met opgeheven hoofd, een brok in de keel en een vink op onze bucketlist hebben we de boot terug naar huis gepakt.”
Bron